Γεια σας !
Τι κάνετε ;
Εύχομαι να πάνε όλα καλά .
Στο σημερινό κεφάλαιο θα ήθελα να μιλήσω για το άγχος αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο.
Πολλές φορές νιώθουμε ανασφάλεια για αυτά που ξέρουμε και αγχωνόμαστε ότι θα αποτύχουμε.
Αρχικά δεν υπάρχει "αποτυχία" όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου ... μην κάθεσαι όμως να βρεις τώρα *ακόμα δεν έδωσες* τι θα κάνεις μετά.
Αυτό το λέω επειδή ακούω κάτι χαζά του στυλ " Θα δώσω 3η φορά" ή " Θα δώσω κατατακτήριες" τα όποια δεν βγάζουν νόημα απο την άποψη ότι ναι μεν είναι καλό να έχουμε ένα πλάνο β έτσι ώστε την ημέρα των αποτελεσμάτων να μην πάθουμε εγκεφαλικό αν κάτι πάει λίγο στραβά αλλά απο κει και πέρα .... αν πας με την ψυχολογία ότι δεν θα περάσεις , δεν θα περάσεις.
Για αυτό θα μιλήσω για δύο φαινόμενα για να εξηγήσουμε 2 πράγματα : Γιατί αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αρκετά καλός / -η και γιατί η αυτοπεποίθηση δεν προέρχεται πάντα απο εμπειρία και ικανότητες .
Φαινόμενο 1: Big fish litle pond effect
Με λίγα λόγια αυτό το φαινόμενο λέει ότi
Έστω ότι είμαι σε ένα τμήμα με παιδιά που θέλουν να γράψουν περίπου 18Κ μόρια και καθ όλη την χρονιά γράφουν περίπου 90% στα διαγωνίσματα ενώ εγώ γράφω 85% ... συγκρινοντας υποσυνείδητα εμένα με τους άλλους θα θεωρήσω τον εαυτό μου αποτυχημενο και θα έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση και τα υπόλοιπα παιδιά θα αισθάνονται αυτοπεποίθηση επειδή γράφουν καλύτερα απο εμένα. Ταυτόχρονα όμως σε άλλα τμήματα υπάρχουν παιδιά όπου γράφουν 95% στα διαγωνίσματα * δηλαδή καλύτερα απο τους συμμαθητές μου* και παιδιά όπου γράφουν 80% * δηλαδή χειρότερα απο εμένα* . Παρόλα αυτά και εγώ και οι συμμαθητές μου αισθανόμαστε είτε αρνητικά είτε θετικά επειδή συγκρίνουμε *υποσυνείδητα πάντα* τους εαυτούς μας με την μικρή ομάδα που ανήκουμε.
Οπότε είναι πολύ λογικό αν είσαι σε ένα τμήμα με πολύ καλούς μαθητές να νιώθεις κατώτερος ενώ στην πραγματικότητα είσαι πάνω απο τον μέσο όρο και το αντίθετο.
Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ο καθένας κάνει την ατομική του προσπάθεια για να φτάσει όσο πιο υψηλά μπορεί. Από εκεί και πέρα δεν ανταγωνιζόμαστε τα άτομα τις τάξης μας αλλά όλη την Ελλάδα ... για αυτό άλλωστε λέγονται και " Πανελλήνιες" .
Οι συμμαθητές μας δεν εκπροσωπούν τον γενικό πληθυσμό όποτε αν εσύ γράφεις 85% ενώ αυτοί 90% θυμήσου ότι υπάρχει μια ολόκληρη χώρα που μπορεί να γράφει 70%.
Αντίστοιχα αν γράφεις 60% ενώ το τμήμα σου γράφει 40% θυμήσου ότι υπάρχει ο μέσος όρος που γράφει 70% ... οπότε συνέχισε να προσπαθείς!
φαινόμενο 2 : The Dunning-Kruger effect
Αυτό είναι ένα διάγραμμα το οποίο ισχύει γενικά αλλά θα το αναλύσω αναφορικά με της εξετάσεις
Το consept είναι ότι : Στην αρχή της χρονιάς κυριολεκτικά δεν έχεις ιδέα τι είναι μέσα στην ύλη οπότε δεν έχεις αυτοπεποίθηση λόγο άγνοιας.
Μετά αποκτάς μερικές βασικές γνώσεις πάνω στο θέμα και ξαφνικά έχεις full αυτοπεποίθηση.
Όμως όσο περνάει ο καιρός και διαβάζεις λύνεις ασκήσεις κτλ συνειδητοποιείς πόσα πολλά πράγματα δεν ξέρεις και δεν έχεις κατακτήσει ακόμα και η αυτοπεποίθηση σου πέφτει.
Και σιγά σιγά με τον καιρό φτάνεις σε ένα επίπεδο που έχεις ασχοληθεί τόσο πολύ όπου νιώθεις πώς ξέρεις πολλά πράγματα και θα γράψεις καλά αλλά δεν είσαι τέλειος δηλαδή η αυτοπεποίθηση σου αυξάνετε.
Παρατηρούμε λοιπόν το εξής παράδοξο : Ότι όταν κάποιος πρακτικά δεν ξέρει τίποτα έχει πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση .Αντίθετα μέχρι μια φάση όσο πιο καλός γίνεσαι σε κάτι , τόσο πιο χαμηλή αυτοπεποίθηση έχεις.
Αυτό μας οδηγεί στο ότι
α. Οι άνθρωποι που έχουν τρομερή αυτοπεποίθηση πολλές φορές δεν έχουν ιδέα τι κάνουν οπότε δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν .
Πχ αν ακούς κάποιον μα σου λέει ότι θα γράψει 92 στην έκθεση πολύ πιθανών να μην έχει ιδέα πόσο διάβασμα και προσπάθεια θέλει για πάρεις αυτόν τον βαθμό ακόμα και απλα νιώθει ότι "τα ξέρει όλα " ... Ενώ δεν ξέρει τίποτα
β. Ότι αν νιώθεις ότι "δεν είσαι καλός" αυτό δεν βασίζεται στην ανικανότητα σου αλλά στο γεγονός ότι έχεις επίγνωση της δυσκολίας του μαθήματος και του όγκου της ύλης
γ. Ότι ο στόχος μας δεν είναι να έχουμε άμετρη αυτοπεποίθηση σαν αυτή που έχει κάποιος με σχεδόν βασικές γνώσεις ή να γίνουμε τέλειοι αλλά να φτάσουμε σε ένα σημείο που να λέμε " Έχω δουλέψει αρκετά , ξέρω όσα χρειάζεται για να γράψω τον βαθμό που θέλω αλλά δεν τα ξέρω όλα σε καμία περίπτωση"
Γενικά αν είναι να πάρετε κάτι απο αυτό το κεφάλαιο είναι ότι ο τρόπος σκέψης μας και το πώς νιώθουμε δεν είναι πάντα αντάξιος των ικανοτήτων μας . Πολλές φορές υποτιμάμε τον εαυτό μας ενώ πολλές φορές των υπερτιμάμε. Ο σκοπός είναι να βρούμε την μέση λύση και να δούμε πραγματικά και ουσιαστικά το επίπεδο μας ανεξάρτητα απο το "τα αλλά παιδάκια" ή το διάγραμμα .Τότε είναι που θα εξασφαλίσουμε ηρεμία και θα πάμε στις εξετάσεις χωρίς άγχος.
Εύχομαι πραγματικά να βοήθησε ! Θα σας αφήσω το link για τις πηγές μου και τα λέμε στο επόμενο !
-Λύρα